column

Door stichting Oekroe is mij gevraagd columns te gaan schrijven De eerste staat inmiddels zwart op wit. Meteen een goed gevuld nieuw reisverslag ;-)


het enigste lichtpuntje van mijn jeugd

In 1995 kwam ik voor het eerst in Oekraine. Oekraine was een grauw grijs onbekend land. Het hele jaar hadden we met een aantal vriendinnnen sponsors gezocht om dit kinderevangelisatie kamp mogelijk te maken. Drie weken waren we afgezonderd van de buitenwereld en zaten we in een kamp, midden in het bos. Er was nog geen internet. Er waren nog geen mobiele telefoons. Voor de achterblijvers in Nederland werden de woorden “geen bericht is goed bericht” in praktijk gebracht.

De mensen waren arm. Kinderen liepen met veel te grote schoenen aan, zonder veters erin. Kleding was verwassen en vernaaid. We aten elke dag minimaal 1 x boekweit. Ik lus het nog steeds niet, en zal de lucht die er in de eetzaal hing nooit meer vergeten... Kortgeleden sprak ik met een van de organisatoren van dat bewuste kamp. “Jullie vonden die boekweit niet lekker. Terwijl ik zo trots was dat ik twee jute zakken boekweit op de kop had kunnen tikken. Het was schaars op dat moment. Voor de kinderen was het een feestmaal...”. Mijn hart kromp ineen toen hij dat zei.

Met Micha, een van de tieners in dat kamp, heb ik nog steeds contact. Hij is getrouwd met een vriendin van mij, en heeft inmiddels drie zoontjes. Met het eerste Oekroe kamp was hij een van de leiding op Lavki. Tijdens een ontmoeting afgelopen zomer verteld hij ongevraagd over zijn jeugd. “We hadden niets. Ik sliep met mijn broertjes en zusjes in één bed. Mijn vader probeerde geld te verdienen en was een harde werker, maar lonen werden in die tijd maanden niet uitbetaald. We waren arm. En dat terwijl mijn ouders christen zijn. Ze dronken niet eens, en ondanks dat konden ze ons tòch niet voeden en kleden. Hierdoor heb ik geen goede herinneringen aan mijn jeugd. De kampen waren het enigste lichtpuntje in mijn leven”. Terwijl hij dit verteld voel ik de pijn. Maar ik zie hem stralen als hij dankbaar verteld over de kampen waaraan hij deel kon nemen. Wie en waar had hij nu geweest als hij die kans niet had gehad?

Soms vraag ik me af waarom ik hier al 12 jaar woon en me inzet voor de mensen hier. Tijdens de ‘toevallige’ gesprekken met de organisator van toen èn Micha weet ik het weer.